–წმიდაო მამაო, ხიბლში მყოფი ადამიანი რომელიმე სულიერი სნეულებითაა დაავადებული?
–ყოველთვის არა. ხიბლი ერთია, სულიერი სნეულება კი მეორე. ზოგიერთი ადამიანი უბრალოდ ხიბლში ვარდება და სულიერად სნეულდება. ათონის წმიდა მთაზე ერთი ბერს ვიცნობდი, რომელიც არავის უგდებდა ყურს, ის მონასტრიდან წავიდა და ათონზე დაეხეტებოდა. ოთხჯერ თუ ხუთჯერ მოვიდა ჩემთან ვითომდა კურთხევის ასაღებად, რომ ასკეტური ცხოვრება დაეწყო და ყოველ ჯერზე ვურჩევდი იმავე მონასტერში დაბრუნებას, სადაც აღიკვეცა. ბოლოს და ბოლოს მან სენაკი იყიდა და იქ ცხოვრობდა. ამგვარი მეუდაბნოე ცხოვრების მეშვიდე თვეს ის ჩემთან სენაკში მოვიდა. „დაბრუნდი შენს მონასტერში“. კვლავ ვურჩიე. „ახლა მე უკვე ავიღე მონასტრიდან წამოსვლის ცნობა და უკან აღარ მიმიღებენ“. მომიგო მან. „ფრთხილად იყავი, ძალინ დიდი ყურადღება გჭირდება, ბოლოს და ბოლოს რომელიმე ბერს მაინც მიეკედლე, რომ მორჩილებაში იცხოვრო და შენს ნებაზე არ იყო“. ვარიგებდი მე. „მე ღვთის ნების მორჩილებაში ვიქნები“. მომიგო ამაზე. „მიდი, მიდი, რომელიმე მონასტერს თხოვე, რომ მიგიღონ“.
ვარწმუნებდი კვლავ. „მე მეუდაბნოე გავხდი და ახლა უკან დავბრუნდე?! წადი და შენ თხოვე“. გამომიცხადა ბოლოს. „მარტო როგორ იქნები, თუ გინდა მივალ და შენს მაგიერ მე ვითხოვ, რომ მიგიღონ“. შევთავაზე, რადგან მისი დახმარება მსურდა. „აი რა,–მითხრა მან, ყურადღებით მომისმინე, თუ დაყუდებული ცხოვრება აღარ გსურს და მონასტერში გინდა დაბრუნება, წადი და შენ თვითონ დაბრუნდი“. როდესაც ვნახე, რომ ასე ურცხვად იქცეოდა, თავი დავანებე.